गीत-बाच्नै पर्ने जिन्दगी

बाच्नै पर्ने जिन्दगी यो बाँचेकोछु जेनतेन,
बाच्नु नै हो ठुलो भने अरु पो त गर्नु किन?

आकाशका ताराहरु टिप्छु भन्थ्यो कोहि-कोही,
कोही फेरी घाम जस्तै फुल्छु भन्थ्यो जहिँ-तहीँ
त्यस्ता सँग मेरो केही छैन हजुर लेनदेन,
बाच्नु नै हो ठुलो भने अरु पो त गर्नु किन?

मोटाउन खोज्छ कोही पराइको खुन चुसी,
कोही फेरी रित्याएर दिनुमा नै देख्छ खुशी,
मेरो माग्ने चिज छैन, न त सक्छु केही दिन
बाच्नु नै हो ठुलो भने अरु पो त गर्नु किन?

गीत-यती लामो जिन्दगानी।

यहाँ सम्म आउँदा पनि भएकोछु पानी-पानी,
कसो गरी बिताउने यती लामो जिन्दगानी।

यता पनि, उता पनि, अफ्ठ्यारो छ, अध्यारो छ,
तर पनि मन भरी हिंड्नुपर्ने चटारो छ,
कहाँ सम्म पुगिएला हिंड्ने बाटो छामि-छामी,
कसो गरी बिताउने यती लामो जिन्दगानी।

आँफै भन्दा अग्लो यहाँ पर्खाल छ नियमको,
मन त्यसै मरेकोछ, आदेश छ समयको,
आफ्नो बाटो, आफ्नो खुशी, नपाईने छानि-छानी,
कसो गरी बिताउने यती लामो जिन्दगानी।

कबिता-नजर उत्तरको दिसामा

नजर उत्तरको दिसामा

बिस्तारै शारदिय घाममा,
नदिको किनारमा बसी,
खुट्टा चोपलिरहेका प्रेमि-प्रेमिकाहरु,
चट्याङ्को गतिमा आएको ज्वाराभाटाबाट,
आलिङगन् र चुम्बन प्रकियासंगै,
जब दुबै निथ्रुक्क हुन्छन,
तब बिस्तारै कामिरहेको स्वरमा,
एक अर्कालाई हेर्न नसकी,
चुप्चाप मौन वार्ता गरिरहन्छन।

प्रेमी-
पुरुष स्वभाबसँगै नीर्णायक् बन्छ,
र अगाडि बद्छ,
प्रेमिका-
स्त्री स्वभाब्सँगै सहायक् बन्छे,
र स्विकार गर्छे।
प्रेमी-
स्खलनपछीको पछुताउ र थकानमा आफुलाई डुबाउछ।
प्रेमिका-
प्राप्ती र अशुरक्षाको पिडामा दोधार हुन्छे।
प्रेमी-
आफ्नो प्रेम संसारको निरन्तरताको लागि प्रार्थना गर्छ।
प्रेमिका-
पहिलो महिनाबारिको अनुभब्मा जस्तै छट्पटिन्छे।

नदिका किनारामा रमाइरहेका दर्शक मध्ये,
एउटी आमा र बच्चाको समुह,
आफ्नो प्रेम संसारमा मग्न हुन्छन,
मग्नतासंगै प्रेमि-प्रेमिकाको नक्कल गरेजस्तै,
हुनसक्छ प्रेमसन्सारका शैलीहरु जस्तै,
वा यो पनि हुनसक्छ प्रेमका दस्तखतहरु जस्तै,
बाचाहरु जस्तै,
स्वभाबीकताहरु जस्तै,
प्रमाणहरु जस्तै,
चरप्प छातीमा टाँसेर,
च्वाप्प गालामा म्वाँइ खान्छे आमा,
बच्चा बिस्तारै चन्चल हुन्छ,
दर्शकहरुले अनुभब गर्छन्-
त्यतिबेला,
सन्सारले पुज्ने शीबलिंगमा रातको शित ओभाएकै थिएन,
वा ओठ बिझाउने कुनै गुफामा कुनै राग अलापिएकै थिएन,
अथवा,
सबै यंत्रबत् थिए,
सबै यथाबत् थिए,
सबै निरन्तर थिए,
सो बेला
कुनै पहाडमा आरोहण भएको थिएन,
कुनै मैदानहरुलाई मुसारिएको थिएन,
कुनै गैरीखेत रोपाइको सपना थिएन,
कुनै नशालु आकांछा थिएन,
र
प्रेमी, आफ्नो प्रतिबिम्बमा आमा अनुभब गर्‍यो,
र सम्झ्यो त्यो मायाको हस्ताक्षर थियो,
त्यो सुदुर संसारको कल्पना थियो,
त्यो परमानन्दको झल्का थियो,
सह-स्वप्नको आराधाना थियो।
त्यतिबेलै
नदी किनारमा,
छालको लहरमा निस्फिक्री लहरिदै आएका
गुलाफका पत्तिहरुलाई,
बिस्तारै खेलाउदै,
सुम्सुम्याउदै,
प्रेमिकाले
अनन्त सागरका लागि छोडिदीइ,
र
प्रेमिले आफुहरु पनि गुलाबसंगै,
लहरमा हराएको सपना देख्यो,
अनी एक्चोटि फरक्क फर्केर
प्रेमिकाको अनुहार पढ्न खोज्यो,
उसको मुहार र अक्षरहरु केलाउन खोज्यो,
नारिबाद,
अपुरुशबाद,
गैर बासनाबाद,
अबिश्वासबाद,
र यस्तै बादहरुको गुज्मुजाहट्मा उसले,
प्रेम्बाद,
स्वाभाबिकबाद,
अनी
एक अर्काको खुशी नै आफ्नो खुशी हुने,
थोरै लचकता,
थोरै परार्थता,
थोरै बिलिनता,
थोरै त्याग,
खोट्याउन खोजिरह्यो,
पढ्न खोजिरह्यो,
र
मौन वार्तालाई निरन्तरता दीइरह्यो।