‘प्रोल्लास सिन्धुलीयको कविता


आमा, 
के ले हानिरहेकोछ,
मुटुमा यसरी जोडले ढ्वाक- ढ्वाक?
यसरी त मैले,
तिमीलाई गर्भमा हुँदा पनि हानेको थिइन ,
यसरी त बाबुले खोकेको पनि जानेको थिइन l
तिमीले थ्यात-थ्यात सिलौटोमा,
टमाटरको चटनी बनाउदाको आवाज,
वा बाबुले ठ्याक-ठ्याक बन्चराले मुढा चिर्दाको आवाज,
अहँ हुँदै होइन यो l
यो के को अवाज हो आमा?
तिमीले बगरमा गिट्टी कुट्दा त,
पानीले भित्र-भित्रै,
हाम्रा सपना जस्तै बगाउदै गरेको,
बालुवाको स्वर पनि मिसिएको हुन्थ्यो l
तिमीले मैलो पसिना बेचेर किनेको,
मेरो अनुहार जस्तो सेतो कापीमा,
रातो मसिले ‘काट्टा’ लगाइदिने,
गुरु हिड्दा पनि यस्तो सुनिदैन थियो l
वा हाम्रो प्रार्थना देउतासम्म पुग्न नदिने,
मन्दिरको ढ्वांग-ढ्वांग घन्टी,
वा तिम्रो तल्लो पेटको रोग जस्तो,
कुटुकुटु दुखिरहने ठोक्ठोके चराको आवाज,
वा बिहानै हाम्रा अफ्यारा जस्तै बिउझाउन आउने,
ढिकीको ढकार्ल्याक ढ्याक- ढकार्ल्याक ढ्याक l
अहँ हुँदै होइन यो l
के हो आमा?
के हो यो?
के ले हानिरहेकोछ,
मुटुमा यसरी जोडले ढ्वाक- ढ्वाक?
के हो त यो?
म शहरमा एक्लै बसेको पश्चाताप?
वा
प्रोल्लास सिन्धुलीयको कविताको प्रभाब?
********
३१/०३/२०१६/ बिहान १०:०० बजे