गजल-आफ्नै दु:ख ठूलो देख्छु

आफ्नै दु:ख ठूलो देख्छु,आफ्नै घाऊ आलो।
म भित्र नै छ की कतै समस्याको जालो।

कुहिरोको काग जस्तै भुमरीमा छु म,
मर्छु-मर्छु, एकैचोटी देउन हास्ने पालो।

नियतीले हानिराख्छ दयाधर्म बिर्सी,
सक्तिन म बुद्ध बनी थापिराख्न गालो।

मन पग्ले भरिन्छु म,होईन भने खाली,
वाक्कै लाग्यो बन्दा-बन्दा भिखारीको डालो।

धन रै'छ जिवन साथी, समाज यो नाता,
दिदी छैन,किन आउथ्यो, आउन छाड्यो सालो।

'खहरे'को जिन्दगी यो सधैं रुनुपर्ने,
मेरो लागि औशी कालो,पुर्णे पनि कालो।