खहरे: जुनकिरी

माफ गर जुनकिरी!!

म सक्दिन तिमीसंगै,

यो ओछ्यानमा चिहान फुलाउन l

अध्यारो गहिरिएको बेला,

सूर्यमुखी फूल झैँ सम्मोहित हुँदै,

कम्पन र गुन्जनहरुबाट,

आतशबाजीसंगैको तिम्रो आगमन,

अनि सहयात्राको आब्हान,

........................................

कस्तरी आउछेउ है.......तिमी?

धिप-धिप

उज्यालो धुक्धुकी,

मेरा चकमन्नताहरुमा,

-गोरेटो कोर्न,

-पौरख फुलाउन,

सम्भावनालाई आकार दिन,

घुर्मैलो क्षितिज लिएर आउछेउ तिमी,

तर

म सन्नाटाले जमेको बेला,

पच्दैन बुध्दबाणी

र हुत्तिन्छु बाछिटा जस्तै,

तर तिमी

सुनाइरहन्छेउ गीत,

-रीप छ भने घाम बन्छु-भन्दै,

-फराक छ भने स्वरूप दिन्छु-भन्दै l

जब पोखिन्छेउ पुरै,

निबस्त्र-मेरो गोडामा

र भन्छेउ-

आफैसंग के को लाज?

आफनै स्पर्शमा के को काउकुती?

तर

म बुझ्दिन यस्ता लवज

र देखाउंदै परको चट्टान,

भन्छु “म आएको बाटो त्यहि हो,

नपत्याए, हेर यो बाक्लो पैताला l

त्यसपछी तिमी

पोखेर जान्छेउ

गहिरो गुफा-म भित्र l

म ढुन्मुनीरहन्छु l

माफ गर जुनकिरी,

म सक्दिन यो अध्यारोको सागर तर्न l

भूमिका

बग्दाबग्दै उर्लिएर केही माथि चढें भने,
कँही फेरि आत्तिएर आफ्नै बाटो छोडें भने,
"खहरे" हो बादल झैं रुप फेर्छ जिन्दगीले
माफी दिनु लेख्दालेख्दै भाबनामा गढें भने।

कतै-कतै पियारीको पियारमा अल्झिएर,
कैलेकाहिँ दु:ख मेरो घाउसरी बल्झिएर,
तिम्रो मनको आलापमा हामी संगै बजेपनि,
कतै धेरै हास्नसक्छु बाधाहरु सुल्झिएर्।

जिन्दगीमा घामपानी भइराख्छ सधैं भरी,
बसन्तमा सुकेपनी बर्सातमा बढें भने।
माफी दिनु लेख्दालेख्दै भाबनामा गढें भने।

देश रुदा देश संगै रोइएको हुनसक्छ,
धर्तीले झैं सबै कुरा सहिएको हुनसक्छ,
मान्छेको यो पापी मन के-के खोज्छ के-के,
आत्तिए झैं, मात्तिए झैं भैइएको हुनसक्छ।

ताते-ताते गराउदै, जहाँ जान्छौ लानु साथी,
उठाउनु तिम्रो मनको बलेशीमा लढें भने,
माफी दिनु लेख्दालेख्दै भाबनामा गढें भने।